"Hayatın en temel ihtiyacı olan
ekmek ve şeker gibi ihtiyaç malzemelerinden mahrumduk. Bunlara ulaşmak bir hayaldi. Sadece ben değil, oradaki herkes benim gibiydi. Birçok çocuk açlıktan hayatını kaybetti. Engelli kızım çok zorluklar çekti. Durumu daha da kötüleşmişti.
Bir
ekmek kırıntısından dahi mahrumduk. Özellikle kampta son 4 ayı 'su çorbasıyla' geçirdik. Karnımızı doyurabilmek için suya baharat ekliyorduk. Siz insanların
kedi eti yediğini duydunuz belki, ama ben gözlerimle gördüm. Sokakta çocukların karton parçalarını yediklerini gördüm. Çöplerden yenebilecek bir şey aradıklarını gördüm. Etrafta hiç bir şey yoktu. Paran olsa bile alacak bir şey bulamazdın. Rejim bizi öyle bir ablukaya aldı ki, kampa hiçbir şey giremez durumdaydı. 1 yıl sonra Yelda bölgesinden bir
koridor açıldı ve insani yardım malzemesi girdi. Tabi bu malzemeler, Yelda'daki insanlara ancak yetti. Yine bizlere bir şey kalmadı. Yermuk kampı, Madaya ve Guta gibi en zor ablukayı yaşayan yerlerdir. Yermuk kampında olanların yüzde biri
televizyon ve medyaya yansımadı. Çocuğun senden bir parça
ekmek istiyor. Sen bunu 9 ay boyunca karşılayamıyorsun.
Bu abluka özellikle çocukları çok etkiledi. Bir çocuğun en basit hayali karnının doyması ve
oyun oynamasıdır. Bir defasında, etrafta bir şey olmadığını bile bile kendimle alay edercesine bombalar altında
yemek aramaya çıkmıştım. Ot toplamaya başladım. Orada tek kalan ve bir bitki türü olan 'kuş ayağı' adındaki bu ottan çok sayıda
insan yemek zorunda kaldı ve hayatını kaybetti. Yürürken hıçkırıkla ağlayan bir çocuk gördüm. Elinde bir
kağıt parçasını bölerek yiyordu. Çocuk 10 yaşlarındaydı.
Yiyecek bir şey bulamadığını ve açlığını bastırmaya çalıştığını söyledi. Bir defasında da bir grup
insan gördüm. Kedinin derisini yüzüyorlardı. Ne kadar konuşsak anlatamam. Rejim bu ablukayı yaptığında, öyle bir muameleye maruz kaldık ki, bir kafire ve bir hayvana bile bu muamele yapılmaz. İnsanlar bombardımandan ziyade açlıktan öldü. Yolda yürürken insanların bir kısmının birden bire düştüğünü, açlıktan hayatını kaybettiğini, bir kemik ve deriden ibaret kaldığını gördüm. Allah bilir, kaç gündür
yemek yemediklerini düşünmüştüm. Öyle bir hale geldik ki artık bombardımanı önemsemiyorduk. Tek isteğimiz
yiyecek bir şey bulup çocuklarımızın karnını doyurmaktı. Orada insanlar sırasıyla ölüyordu. 9 ay boyunca hiç
ekmek görmedik. Su çorbası, ot ve karton yedik. Bir gün oradan kaçabileceğim aklımdan bile geçmemişti. Allah'a şükür olsun bir yol buldum ve
korkunç yerden çıkabildim.
İçinde malzeme olan bir koli önce 50 bin sonra 100 bin
Suriye lirasına satıldı. Ben kızıma bir kutu sütü 7 bin
Suriye lirasına (yaklaşık 36 lira) satın alabildim.
Medya organlarında 100 çocuğun hayatını kaybettiği söylendi. Gerçekte bu sayı çok daha fazla. Sadece açlıktan değil, birçok çocuk şeker yetersizliğinden hayatını kaybetti. Hastanelerde yeni doğanlarla birlikte 3-4 yaşına gelmiş ve bu nedenle ölen çok sayıda çocuk gördüm. Bir defasında kaldığımız binaya bomba isabet etti. Evde bulunan 6 aylık
hamile kadın erken
doğum yaptı. Beni çağırdılar ama ne yapacağımı bilmiyordum. Sonra kadını uzaktaki bir sahra hastanesine götürdük. Oradaki
doktor çocuğun tüpe alınması gerektiğini söyledi. Bu imkan olmadığı için çocuk 12 saat sonra hayatını kaybetti."
